Ik heb al talloze adviezen gehad van mensen waar ik veel aan bleek te hebben. Maar voor elk goed advies waren er nog meer die niet goed waren. Ze kwamen op het verkeerde moment, ze werkten niet voor mij als persoon of ze waren simpelweg niet zo goed als advies. Vaak zijn adviezen immers een opgepoetste versie van de werkelijkheid.

“Ja, joh, je moet gewoon je baas vertellen dat je meer wilt verdienen, omdat je anders genoeg aanbiedingen hebt van de concurrent.” Wat die vriend er dan niet bij vertelt, is dat hij, in dat gesprek waar hij die loonsverhoging kreeg, zich versprak en peentjes zweette.

Adviezen krijgen we immers vaak in de ‘achteraf’ versie van mensen. Mensen die met een start-up miljonair zijn geworden kunnen wel adviseren ‘om er gewoon voor te gaan en keihard te werken.’ Maar alle mensen die dat hebben gedaan en die failliet gingen of een burn-out kregen die hoor je natuurlijk niet. Dus wat heb je aan zo’n soort advies vooraf? En al helemaal als jij niet van hard werken houdt, maar van een werk-privé balans.

Adviezen van vrienden zijn bovendien niet belangeloos. Ze willen je gelukkig zien, of succesvol in je baan, of gewoon vaker zien. Het kan vanuit goede bedoelingen of eigenbelang zijn, maar hoe dan ook hebben je vrienden ook een eigen betrokkenheid bij de adviezen die ze je geven. Zo is een van mijn vrienden bezig met solliciteren in het buitenland, omdat daar betere carrièrekansen liggen. Als het lukt zal ik ze minder zien, dus misschien zeg ik bewust of onbewust wel: zou je dat wel doen. Als het lukt, dan heb ik een inspirerend voorbeeld in mijn eigen leven dat je de tweede helft van je carrière nog spannend kan maken. Misschien vind ik dat zelf wel heel fijn om van dichtbij mee te maken, zonder dat ik de risico’s hoeft te dragen. Hoe het ook zij: belangeloos zijn de adviezen van vrienden zelden.

Coaches maken zich er ook schuldig aan. “Volg je hart, want dat klopt altijd.” Is bijvoorbeeld echt zo’n inspiratie-quote uit coachland. In mijn boek “Je eigen managementcoach”, betoog ik in het hoofdstuk over ‘werken vanuit je hoofd of vanuit je hart’ dat daar wel wat op af te dingen valt. Maar ja, voor die coaches heeft het vaak goed gewerkt: en de minder succesvolle coaches hoor je niet weet je nog?

Toch zit er niet alleen valkuilen aan adviezen, maar ook voordelen. Daarom adviseer ik heel soms ook in mijn coachpraktijk, maar dan wel met wat belangrijke kanttekeningen. Ik vraag altijd aan de ander hoe iets klinkt/voelt en hoe het zich verhoudt tot andere ervaringen. Dus de check of het advies ook bij de ander past. En ook zorg ik ervoor dat er geleerd wordt, in plaats van adviezen geconsumeerd, door te vragen: hoe ga jij merken of dit voor je werkt, en wat ga je dan doen (en dan geef ik niet thuis, als de coachee zou zeggen: nieuwe tips vragen.)

En nog veel liever dan zelf adviseren, laat ik jouw als coachklant tot een advies aan jezelf komen. Daar zijn talloze manieren voor. Vragen stellen, zoals “Hoe ben je daar een vorige keer mee omgegaan, en wat werkte toen goed?” en  “Wat zou je iemand adviseren die nu in jouw situatie zit?” Of oefeningen laten doen, en dan vragen ‘Je deed nu dit met dat effect, wat zou je nog meer kunnen doen?’ Of ‘als je het meer assertief zou aanpakken, wat zou je dan zeggen?’