Ik hou heel erg van biografieën lezen. Het fascineert me mateloos hoe bijvoorbeeld Elon Musk het voor elkaar krijgt om een ruimtevaartbedrijf te hebben (Space X), een bedrijf dat elektrische auto’s maakt (Tesla) en een zonnepanelen bedrijf (SolarCity). Terwijl ik het al best aanpezen vind met een eenmanszaak…. Hij heeft toch ook maar 24 uur in een dag?

Toegegeven, je leest dan in zo’n biografie dat onze Elon een manager heeft van de vijf nanny’s voor zijn vijf kinderen. Dat scheelt. En dat hij weinig slaapt en geen sociaal leven heeft. Maar dan nog, hoe houdt hij dat vol?

Een prachtige uitspraak in dat kader is: “Hard werken voor iets waar we weinig om geven heet stress, en hard werken voor iets waar we veel om geven heet passie.” Nu is de werkelijkheid genuanceerder, maar het geeft toch te denken.

Na vijf jaar hard werken aan een eenmanszaak, heb ik dit jaar naast die eenmanszaak een stichting opgericht waar inmiddels zo’n 25 mensen actief aan bijdragen. Het is bizar waar ik de tijd vandaan haal. Onze 3 kinderen zijn iets groter en ik ben meer ervaren met mijn eenmanszaak en daardoor efficiënter, maar toch.

Het heeft vooral te maken met het feit dat de stichting niet voelt als werken. Ik krijg er energie van om op vrijdagavond of zaterdagochtend nog even iets te regelen of een blog te schrijven, of met iemand kennis te maken die voor onze stichting actief wil worden.

Het tweede dat tijd oplevert is dat passie vrijwel automatisch tot focus leidt. Niet vanuit discipline (moeten focussen en kiezen), maar vanuit passie dus. Ik besteed minder of geen tijd aan bekijken van nieuws, zappen op tv, of gerommel in huis. Er zijn veel te veel leuke andere dingen te doen voor de stichting! Of voor mijn bedrijf. Of met de kinderen of mijn vrouw.

Dat betekent soms ook keuzes. Ik zie niet al mijn vrienden even vaak. Want in het weekend heb ik drie avonden, waarvan er zeker een aan ‘werk’ op gaat. Een aan volledig lummelen en niets doen (of huishoudelijke achterstand) en een aan vrienden. Dan zie je mensen dus maar eens per 1 a 2 maanden. Misschien denk je inmiddels wel: dat zou niets voor mij zijn. Dat zou ik alleen maar mooi vinden. Want wat fijn is voor de een, zou afzien zijn voor de ander. Zo moet ik er niet aan denken om elke dag te moeten trainen, ook al zou ik daar een gouden medaille op de Olympische spelen mee halen.

Zo is het ook relativerend om de achterkant van ‘succesverhalen’ te horen. Elon Musk ziet zijn kinderen nauwelijks, dat doen de nanny’s. Dus hoeveel passie je ook hebt: uiteindelijk zit er voor iedereen maar 24 uur in een dag. Met passie kan je meer uren ergens aan wijden, moeiteloos. Maar dan nog zijn er grenzen. Een mooie spreuk om mee af te sluiten in dat kader: bedenk dat het gras vaak groener lijkt aan de overkant, omdat het gevoed wordt door bullshit.

Ga voor iets dat goed en moeiteloos voelt, niet iets dat geweldig lijkt aan de buitenkant!