Voor veel mensen is het makkelijker om te voelen wat ze niet meer willen, dan wat ze wel willen. En omdat ze niet weten wat het alternatief is, blijven ze doen wat ze doen. ‘Maar wat dan wel?” wordt dan niet echt meer een nieuwsgierige vraag die uitnodigt tot actie en experiment, maar eerder een verzuchting: ik zou niet weten wat anders, dus dit moet dan maar goed genoeg zijn.

Jammer! Want alleen al het openstaan voor de vraag, voor het experiment en de nieuwsgierigheid kan zoveel sprankel toevoegen aan je leven. Als het antwoord lastig blijft, dan begrijp ik ook dat het stellen van de vraag frustrerend kan zijn.

Dan is het fijn, om hem niet zelf te stellen, maar dat een coach hem stelt, en je nieuwe manieren helpt ontdekken om met die vraag aan de slag te zijn.

Dat is dan ook meteen een van mijn standaardvragen in een intake voor een coachtraject. Op welke manieren ben je al bezig geweest met deze vraag? Vaak hoor ik dan: “een beetje naar vacatures gekeken” en “wat met vrienden over gepraat”.  Vaak zonder bevredigend resultaat. Want welke vacatures kijk je dan naar? De kans is groot dat het vacatures zijn die al lijken op wat je nu doet (en dat wil je niet meer), of die zo anders zijn dat je kritische gedachten krijgt als ‘maar daar heb ik het c.v. niet voor.’

Met vrienden praten kan heel behulpzaam zijn. Zo blijkt uit onderzoek dat onze vrienden ons soms beter kennen dan wij onszelf. In het onderzoek werd gevraagd aan een deelnemer, en aan goede vrienden van de deelnemer welk beroep iemand over 5 jaar zou hebben. De antwoorden van vrienden bleken een betere voorspeller te zijn van die toekomst dan het eigen antwoord. Dat onderzoekje gebruik ik dus als ik mensen thuisopdrachten meegeef voor hun vraag ‘wat dan wel’. Als we zelf met vrienden in gesprek gaan, gebeuren er natuurlijk nog veel meer zaken. Je wil misschien niet ‘afgaan’ voor je vrienden, door te vertellen dat je in je huidige functie op de grens van overspannenheid zit. Of in ieder geval niet het gezellige etentje met deze zware kost belasten. Of je vriend geeft allerlei adviezen en tips die misschien prima bij hemzelf gewerkt hebben, maar niet aansluiten bij wat jij zoekt. Het is goedbedoeld, dus je laat ze voor wat ze zijn en kom niet echt tot je eigen kern in het gesprek.

Dan kan je beter met een professioneel opgeleide coach praten, die belangeloos is – of – zoals ik het ook wel eens heb horen omschrijven – een vriendelijke vreemde. Ik ga als coach bovendien veel verder dan vrienden. Ik durf te confronteren en spiegelen.

Maar het allerbelangrijkste: ik help je ontdekken hoe het komt dat jij allerlei vragen en situaties prima oplost, maar in deze vastloopt. Daarbij helpt het zeker dat ik vele andere mensen verder hielp, dus ‘de zoekrichtingen’ die voor jou ook zouden kunnen werken ken. Een van die zoekrichtingen is bijvoorbeeld dat je leert onderscheid maken tussen een ervaring en een verklaring. Verklaringen zijn gebaseerd op eerdere ervaringen en gedachtes. Daarmee filter je onbedoeld informatie. Je houdt blinde vlekken in stand. Ervaringen kan je waarnemen in je lijf. Hoe voelt het om met een project bezig te zijn? Even zonder dat je gaat verklaren dat het aan die collega, de deadline, of de inhoud ligt? De oefening is eerst de ervaring en later de verklaring. Daarmee word het verstand weer een dienaar van je levensmissie in plaats van de meester van je loopbaan.